بالون

مدت زیادی لای پر قو بزرگم کردی...
حالا تازه دارم طعم نبودتو می چشم...
نمیدونم چرا ساکتم...
کسی که روزی چندبار زخم میخوره و بقیه ی روزم با دردش دست و پنجه نرم میکنه...
نباید مثلا بگه آخ؟
چرا هیچی نمیگم؟چرا انقد آرومم؟
نه...ازین آرامش راضیم...
فقط یه ترس گوشه ی دلمه...یه ترس که توی سکوت محض بدون هیچ جنبشی مثل یه عنکبوت کوچولو چسبیده به دیوار...
آینده بدتر خواهد بود...جوری که اثر این بی حسی از بین میره و اون وقت...جیغام گوش فلکو کر می کنن...
مثل وقتیه که با یه بالون که نقص فنی داره هی اوج میگیری...